Blue Ridge Mountains

Tussen grofweg Nashville en ons eindstation New York, liggen de Blue Ridge Mountains waar we een week zijn geweest. Blue vanwege de specfieke vegetatie die een bepaalde stof uitstoot waardoor een blauwe gloed over de bergen is waar te nemen. Onderdeel van de Blue Ridge is de Smokey Mountains waar één van de rijkste ecosystemen van de VS is te vinden. Ook is hier de beerdichtheid het hoogst en we hebben er dan ook eindelijk twee in het wild gezien. Eén klom in een boom, de ander gewoon een paar meter de bossen in aan de kant van de weg. En tijdens een wandeling kwam zo’n tien meter voor ons “iets”/”een zwarte vlek”/”had zo maar een beer kunnen zijn” zo hard van een berghelling geraasd dat we vermoedden dat het er één was maar niet met zekerheid hebben kunnen vaststellen.

Het was fijn kamperen tussen de rolling hills die de bergen te bieden hebben en de zon was grotendeels aan onze hand.
Wel waren overal sporen van orkaan Helene die afgelopen november heeft huisgehouden zichtbaar. Campings, wegen en wandelpaden waren afgesloten en op sommige plekken was de ravage nog zichtbaar.

New York

De overgang naar New York (City) was abrupt. Hier een paar fotootjes van onze eerste dagen. Hierover vertellen we wel meer over als we weer thuis zijn.

Onze reis door de VS komt hiermee tot een einde. We hebben zo’n 10.000 km gereden en de camper heeft het goed volgehouden en wij ook. Het was een reis van contrasten waardoor het interessant en dynamisch was. We zien jullie snel.

We hebben inmiddels de oversteek van West naar Oost gemaakt. Het was zo’n 2500 km van de Grand Canyon naar New Orleans, onze volgende bestemming. De rit ging door New Mexico en Texas. Onderweg zagen we het landschap geleidelijk groener worden. In Texas zagen we veel jaknikkers die olie oppompten en megafarms. We reden vooral door grote, open vlakten met hier en daar een storm. Ook waren er rond die tijd tornado’s actief en moesten we zorgen dat we daar niet doorheen zouden rijden.
In New Mexico hebben we een nacht onder de rook van Albuquerque (Breaking Bad, Better call Saul, No country for old men) gestaan.

Ook zijn we in de buurt naar Santa Fe gegaan. Hier en daar een stichtend kerkje uit de Spaanse koloniale tijd en gebouwtjes in Spaanse stijl maar bijna alles keurig gerestaureerd. De lunch bij de Mexicaan beviel wel heel goed, wat een palet aan smaken zit er in die gerechten, wanneer goed bereid.
Het viel ons ook hier weer op dat er weinig wandelaars of fietsers in de steden te zien zijn. Openbaar vervoer is ook minder goed geregeld dan in veel Europese steden. Wel lopen er grote wegen door de steden waardoor onze conclusie is dat Amerikanen zich toch vooral met de auto verplaatsen.

Het rijden op de snelweg was soms zwaar door slecht wegdek, veel hard rijdende, inhalende vrachtwagens en een dag harde zijwind. Rechts rijden is ook niet persé de norm, je moet zowel links als rechts goed uitkijken.

Dus we waren blij toen we in New Orleans aankwamen. Erg mooie stad en geweldig eten! Het was er lekker warm, zo tegen de dertig graden. We hadden een fijn appartement gehuurd midden in het centrum. De camper hebben we een paar dagen op een bewaakt parkeerterrein gezet. Wel elke dag even gaan kijken of het nog goed ging. Een paar dagen was het zonnig maar één dag viel de regen met bakken uit de hemel. Zo erg dat we een officiële overheidswaarschuwing voor overstromingsgevaar op onze mobieltjes ontvingen. Weer is sowieso een heel onstuimig fenomeen in de VS. Er is altijd wel iets aan de hand in het land, van tornado’s en branden tot overstromingen. Dat wordt altijd heel sensationeel gebracht op de vele weerzenders die er zijn.

New Orleans is een heel kleurrijke stad wat zich toont in de muziek, in de vele optochten en festivals en in de kleuren van de huizen. Dominant is de Creoolse keuken, een mix van Frans, Spaans, Afrikaans en Zuid-Amerikaans wat echt geweldig is. Toegegeven, over het algemeen wel veel vlees en vis dus voor Karlien wat minder. Maar de gerechten worden zo smaakvol bereid dat het haar ook goed beviel. Eén van de specialiteiten is de po’boy: oorspronkelijk een sandwich gevuld met gegrilde oesters en andere vissoorten waarvan garnaal de meest voorkomende is, maar inmiddels uitgebreid tot een broodje waar ze werkelijk alles ingooien waar ze zin in hebben waardoor er ook lekkere vega varianten bestaan.
De regio heeft natuurlijk ook een geschiedenis van slavernij en racisme. Langs de Mississippi (waar New Orleans aan ligt) stonden plantages waar onder andere katoen en suiker verwerkt werden door inzet van slavernij. Toen die na de burgeroorlog werd afgeschaft in 1865 volgde een lange periode van eerst openlijk racisme en later segregatie die eigenlijk nog steeds niet helemaal is verdwenen. We hebben ook zo’n plantage bezocht.

Na New Orleans zijn we naar Memphis in Tennessee, zo’n 600 km erboven, gegaan. Het is de stad waar o.a. blues, soul, rock-n-roll en rockabilly vandaan komen. Tupelo, de geboortestad van Elvis Presley ligt er dichtbij en zijn roem is hier ontstaan. Ook artiesten als Johnny Cash, Al Green en vele soul en blues legendes als Otis Redding, Roy Orbison en B.B. King zijn hier begonnen.

Het is ook de stad waar Dr. Martin Luther King jr. is vermoord. Nadat hij had georeerd n.a.v. politiegeweld dat was ontstaan bij een staking van Afrikaans-Amerikaanse schoonmakers. Het gebeurde ’s avonds op het balkon van zijn suite in het povere Lorraine motel.

Memphis is een arme stad en er is veel vuurwapengeweld. Ook de dag dat wij er waren waren twee jonge scholieren voor hun school doodgeschoten. Het is ook geen stad om lopend te verkennen, daarvoor zijn de afstanden te groot. We hebben op de Bealestreet wat toeristische blues tentjes bezocht en in een biertuin wat gedronken. Een dag was te kort om de stad echt te leren kennen.

Inmiddels zijn bij Nashville en gaan we de Blue Ridge Mountains in. Hier zullen we binnenkort weer wat fotootjes over plaatsen.

De afgelopen tijd zijn we in drie nationale parken geweest: Zion, Bryce en Grand Canyon. Alle drie op zo’n 2500 m hoogte waar het droog was en zonnig. Daar hadden we geluk mee want dat kan hier veranderen als een blad aan een boom. Een paar dagen later en we hadden sneeuw gehad in de Grand Canyon.
De weg van de kust naar de parken liep door de Mojavewoestijn, waar we een spookstadje Calico en Las Vegas hebben bezocht. De camper houdt onvermoeibaar stand.

Calico

Dit spookstadje, wat ooit een zilvermijn was en de omgeving grote rijkdom heeft gebracht, lag op de route. Het was heter en droger dan aan de kust. Gek genoeg beviel het wel om in een woestijn met alleen hier en daar wat rotsen te zijn.

Las Vegas

Terwijl we verder door de Mojavewoestijn reden doemden geleidelijk de contouren van Las Vegas op.The strip, waar alles om te doen is, bestaat uit een rechte, drukke weg met aan weerszijden hotels en andere horeca met eronder een casino. Karlien wilde graag the Venetian zien. Dit is een hotel resort waarbij ze Venetië hebben geïmiteerd, inclusief gondels en winkelcentrum. Op het plafond zijn wolken geschilderd zodat het overdag lijkt. Het was een onvergetelijke ervaring.
Wij waren op zondagmiddag in Vegas zodat alles nog relatief rustig was maar het gaat waarschijnlijk de verbeelding te boven om te weten wat hier sinds al die jaren, dag en nacht heeft afgespeeld.

Zion

Zion is een relatief smalle kloof omgeven door steile rotswanden. Afhankelijk van waar je je begeeft en waar de zon staat in combinatie met de kleur van het licht, tonen de rotsen zich anders. Vooral de schaduweffecten, de grootsheid van al het gesteente en de verschillende kleurschakeringen houden het interessant. We hebben een paar mooie wandelingen gemaakt waarbij volgens de bordjes schijnbaar ook poema’s waren. In het geval je ze ooit tegenkomt moet je intimideren en niet wegrennen. We hebben het wel even geoefend maar niet hoeven toepassen.

Bryce

Bryce ligt met zo’n 2600 m. het hoogst van de drie. Het is geen kloof maar een heel landschap van grillige rotsen die hoodoos worden genoemd. Overal waar je kijkt word je omringd door deze vreemde constellaties die over miljoenen jaren door unieke meteorologische omstandigheden zijn ontstaan. Het is zo ongewoon dat je af en toe even in je ogen moet wrijven om het landschap in je op te nemen.

Grand Canyon

De Grand Canyon is eigenlijk een gigantische scheur in de aarde. Als je er voor het eerst inkijkt gaat het wat duizelen. Het is een kloof van 450 km lang, 16 km breed en 1,6 km diep: oeroud, stil en functieloos. Dat zijn wij niet gewend. Je hebt moeite je ertoe te verhouden. Toen we er na een paar dagen een beetje aan gewend waren zijn we er ook nog ingegaan! De confrontatie met het formaat en de uitzonderlijke geologische omstandigheden werd er alleen maar groter van.

We zijn inmiddels onderweg naar New Orleans! We kijken uit naar de laatste weken in het zuidoosten waar het groen, warm en weer wat vochtiger is. Daarover binnenkort meer.

Hallo allemaal. Bij deze het eerste verslag van onze reis door de VS. De insteek was een soort liveblog maar door een moeizame start is dit meteen een samenvatting van de eerste 18 dagen.

Het begon allemaal in Seattle waar we voor ons gevoel, na stevig aan de tand te zijn gevoeld over onze plannen, ternauwernood door de douane wisten te glippen.

Met een stevige jetlag op zak de volgende ochtend een oppervlakkige indruk van het centrum opgedaan. Rechte straten, hoge gebouwen, heel veel Tesla’s en de meeste mensen op straat waren dakloos en er werd openlijk gebruikt. Wij hebben er een te dure cappuccino gedronken.

In een baai aan de rand van de stad was Pike’s place market: een uitgebreid gangenstelsel van meerdere verdiepingen aan kramen en winkeltjes. Aan de achterkant keek je uit over een havengebied.

(Alle foto’s zijn klikbaar voor de volledige versie)

Daarna de camper opgehaald en naar Portland in Oregon gereden. Hier hadden we 2 nachten overnachting geregeld omdat er weinig campings waren. We hadden geen geluk met het weer en de hele weg hadden we met forse regen te maken. Vers in de camper op drukke vijfbaanswegen was dit niet het gedroomde begin van de reis.

Portland had op ons niet de indruk die we op de volgende, regenachtige dag hadden verwacht. Van de aanwezigen in het centrum bestond 95% uit daklozen en/of junks en verder reden er een hoop auto’s. De grootste tweedehands boekhandel ter wereld was wel leuk. We zijn nog naar drie andere wijkjes geweest die onze host had aangeraden. Maar we begonnen wel aan te voelen we onze verwachtingen van Amerikaanse steden naar beneden konden bijstellen. Het kwam zowel qua aanbod als architectuur wat monotoner over dan we hadden verwacht. Misschien was het het moment niet: regenachtig in maart en doordeweeks. Wel leuk waren de huizen die allemaal anders zijn, kleurrijk en vrijstaand.

Na Portland bleef het weer kwakkelen. We wilden door het binnenland via Smith Rock en Crater lake naar de kust maar dat was hierdoor niet mogelijk. Kustplaatsen waren vaak mistig. Onderweg brak het af en toe open en dat gaf de kust een heel andere aanblik. Mooie kleurencombinatie van tinten groen, blauw, geel en wit. Hoge rotswanden afgewisseld met rustige strandjes. En af en toe door binnenland met veel groen en niet zo vlak als bij ons.

In Redwood national park tussen de redwoods gelopen. Dit zijn de grootste bomen ter wereld, kunnen meer dan 100m hoog en 2000 jaar oud worden. Op de campingplaats stonden edelherten rustig bij onze camper te grazen. Van toegevoegde waarde was het sterk verbeterde weer waardoor het zonlicht mooi door de bomen scheen.

San Fransisco biedt geen campings dus ook hier in een motel geslapen. We wilden graag naar Yosemite national park, het bekendste national park van de VS door de uitzondelijke geologische omstandigheden, maar omdat het daar ‘s nachts vroor en de camper niet tegen vorst kan besloten we dit met een huurauto te doen en in de buurt van het park goedkoop te overnachten.

Van San Fransisco vonden we het moeilijk om een duidelijk beeld te vormen. Veel Chinezen (grotendeels overgekomen tijdens de Gold rush), meisjes in yogakleding, op sommige stoepen veel junks waar openlijk wordt gedeald en gebruikt. We vonden een paar gezellige straten met restaurantjes en barretjes. Maar de prijzen die in Californië al torenhoog zijn vonden hier wel het hoogtepunt toen we voor een brood, een reepje chocola, 3 appels en 2 sinaasappels $27 afrekenden. Wel hele goede koffietenten en we hebben er onze lekkerste cappuccino gedronken. Ook de restaurants zijn in de steden erg goed! Goede Aziatische fusion keukens maar ook lekker Italiaans.

Yosemite park is een vallei omgeven door gigantische, stijle rotswanden die allemaal een naam hebben: Half dome, El capitan. We hebben er anderhalve dag gewandeld langs gigantische watervallen, de rotswanden en in de sneeuw. Het was er mega toeristisch maar toch ook één van de spectaculairste natuurgebieden waar we geweest zijn. Ondanks de vele, vele waarschuwingen nog geen beer tegengekomen. Karlien wilde eerst niet meer omdat we bestookt werden met waarschuwingen over afgesloten wegen, sneeuwkettingen, toegangsbewijzen, en de beren maar dat viel gelukkig mee.

De camper is een krachtige bak. Geen enkele moeite met wat voor helling dan ook. Verbruik is wel hoog. Benzineprijzen verschillen per staat en in Californië is die het hoogst. Verder is het een heel fijn vervoermiddel. We kunnen er dagen zonder gekoppeld te zijn mee doorbrengen. De campings zijn vaak fijn: grote plekken, mooi gelegen en overal gezellige vuurtjes. Verbinding hebben we vaak niet, vooral in de rurale gebieden.

Onder San Fransisco was de spectaculairste kust: Big Sur. Het weer was overwegend goed. Helaas geen walvis gespot maar wel veel zeeleeuwen gezien.

Het plan was om na Big Sur naar Los Angeles te gaan. Maar door gebrek aan internet (wat vaak het geval was) hadden we niet vooruit gepland en alles bleek vol te zitten dus hebben we een motel overnachting in een voorstadje (Ventura) gedaan en besloten LA over te slaan. Het werd nu wel voor het eerst eindelijk echt zomers.

Inmiddels zijn we het binnenland in dus daar volgt snel een nieuw verslagje van!